O CABALEIRO DA TRISTE FIGURA

Dúas fermosas descricións para dous cabaleiros que un son.

Este que vedes aquí, de rostro aquilino, de cabelo castaño, fronte lisa e desembarazada, de alegres ollos e de nariz corvo, aínda que ben proporcionado, as barbas de prata, que non ha vinte anos que foron de ouro; os bigotes grandes, a boca pequena, os dentes nin miúdos nin crecidos, porque non ten senón seis, e eses, mal acondicionados e peor postos, porque non teñen correspondencia os uns cos outros; o corpo entre dous extremos, nin grande nin pequeno; a cor viva, antes branca que morena; algo cargado de costas e non moi lixeiro de pés. Este, digo, que é o rostro do autor de La Galatea, e de Don Quijote de la Mancha, e do que fixo a Viaxe ao Parnaso, a imitación do de César Caporal Perusino, e outras obras que andan por aí descarreiradas e quizais sen o nome do seu dono, se chama comunmente Miguel de Cervantes Saavedra. Foi soldado moitos anos, e cinco e medio cativo, onde aprendeu a ter paciencia nas adversidades. Perdeu na batalla naval de Lepanto a man esquerda dun arcabuzazo; ferida que, aínda que parece fea, el a ten por fermosa, por a cobrar na máis memorable e alta ocasión que viron os pasados séculos nin esperan ver os vindeiros, militando debaixo das vencedoras bandeiras do fillo da guerra, Carlos V, de feliz memoria. (Miguel de Cervantes) Miguel de Cervantes (Dalí) Nun lugar da Mancha, do nome do cal non me quero acordar, non ha moito tempo que vivía un fidalgo dos de lanza en estaleiro, adarga antiga, cabalo fraco e galgo corredor. Unha pota de algo máis vaca que carneiro, cóctel as máis noites, do e quebrantos os sábados, lentellas os venres, algún pombo de engadido os domingos, consumían as tres partes da súa facenda. O resto dela concluían vestido de velarche, calzas de peludo para as festas, cos seus pantuflas do mesmo, e os días de entre semana honrábase co seu paño do máis fino. Tiña na súa casa unha ama que pasaba dos corenta, e unha sobriña que non chegaba aos vinte, e un mozo de campo e praza, que así ensillaba o cabalo como tomaba a poda. Rondaba a idade do noso fidalgo cos cincuenta anos. Era de complexión recia, seco de carnes, delgado de rostro, gran madrugador e amigo da caza. Queren dicir que tiña o sobrenome de Queixada, ou Quesada...... (Don Quijote de la Mancha, Miguel de Cervantes) O Quixote (Dalí) .